بهسازی مشهای اجزا محدود بروش الگوریتم ژنتیک

ابتدا به روشهای کلی بهینه سازی مش مورد بررسی قرار گرفته است. در این تحقیق از بین روشهای مختلف، روش بهسازی که تغییری در نحوه اتصال المانها نمی دهد استفاده شده است. روشهای لاپلاس، روشهای مبتنی بر بهینه سازی و روشهای مدلسازی فیزیکی مورد بحث قرار گرفته اند. روشهای لاپلاس بعلت سادگی و ارزانی انها بسیار مورد توجه هستند اما در صورتی که مش اولیه بیش از حد معوج باشد و یا دامنه های مقعر وجود داشته باشند ممکن است به تولید المانهای معکوس منحر شوند. روشهای مبتنی بر بهینه سازی علیرغم گرانتر بودن سنبت به روشهای لاپلاس، بعلت تضمین برای بهتر کردن مش و دقت قابل کنترل به موازات ارزان شدن قدرت محاسباتی مورد توجه بیشتر قرار گرفته اند. یکی از روشهای بهینه سازی الگوریتم های ژنتیک می باشند که در فضاهای جستجوی بزرگ و یا وجود پارامترهای گسسته نتایج خوبی دست می دهد. سپس بحثی راجع به روشهای بهینه سازی بویژه الگوریتم های ژنتیک ارائه گردیده است. مساله بهسازی مشهای ‏‎quad‎‏ با استفاده از مفاهیمی مانند ‏‎node‎‏ کاری و ناحیه کاری و معیار کیفیت المان مدلسازی شده است. دو معیار متفاوت انجام شده است. ابتدا مساله با روش ناحیه کاری تک نقطه ای برای چندین مثال کلی حل شده است. سپس روشهای ناحیه کاری دو و چهار نقطه ای ارائه گردیده اند. در حالت سه بعدی ساده نیز برای المان ‏‎hexahedron‎‏ مساله بررسی شده است. در انتها پیشنهاداتی برای ادامه تحقیق ارائه شده است.